Bączek (Ixobrychus minutus) to jedna z najmniejszych czapli na świecie. Osiąga rozmiary gołębia. Czubek głowy i grzbiet oraz ogon samca są czarne (u samicy brązowe). Reszta jest płowa, z dobrze widocznym kreskowaniem. Od głowy przez szyję ciągną się jasne pasy. W okresie rozrodu dziób jest czerwonawy, później staje się żółty.
Ptak ten występuje w dość dużym rozproszeniu w Europie, jest obecny w Azji oraz w Afryce. W Polsce jest bardzo nielicznym ptakiem lęgowym (zaledwie kilkaset par).
Żyje w trzcinowiskach na różnego typu zbiornikach wodnych takich jak jeziora, stawy hodowlane, glinianki, torfianki, starorzecza i doliny rzeczne. Prowadzi skryty tryb życia i niechętnie pokazuje się na otwartej przestrzeni. Zaniepokojony wyciąga pionowo ciało, wysuwa dziób wysoko do góry i zamiera w bezruchu upodabniając się do badyla trzciny. Kiedy odczuwa chłód lub wypoczywa kurczy szyję i zmniejsza powierzchnie ciała, przybierając postać kulki, z której wystają na zewnątrz tylko dziób i nogi. Gdy przeciska się przez trzciny wyciąga ciało stając się bardzo wąski. Za pomocą długich palców bączek potrafi czepiać się pionowo stojących badyli, a ponieważ jest lekki, pełza wysoko z dużą zręcznością. Koło południa, kiedy upał dokucza mu w gąszczu zarośli, wychodzi na wierzchołki trzcin i krzewów.
Poza lęgami jest samotnikiem. Przejawia zachowania terytorialne. Jest aktywny w dzień, o zmierzchu i o świcie, ale również i nocą.
Jest monogamiczny. Samiec buduje gniazdo i wabi do niego samicę. Gdy to się nie uda, samiec przystępuje do budowy nowej konstrukcji w innym miejscu.