Ślepowron (Nycticorax nycticorax), to duży ptak brodzący, jeden z rzadszych gatunków czapli, o krępej sylwetce i krótkich nogach. Na głowie z tyłu ma w okresie godowym charakterystyczny czub utworzony z kilku wąskich białych piór.
Prowadzi nocny tryb życia, a w ciągu dnia przebywa w ukryciu. Ożywia się o zmierzchu, gdy wylatuje na żer i wtedy najłatwiej go można zaobserwować. Zasiedla wyspy porośnięte roślinnością krzewiastą na stawach rybnych oraz łozowiska i krzaczaste zarośla i zadrzewienia nad brzegami rzek i zbiorników zaporowych, zabagnione brzegi zbiorników wody, zarówno słodkiej jak i słonej. Jego pożywienie to płazy, ryby i wodne bezkręgowce.
W Polsce jest bardzo nielicznym ptakiem lęgowym, (około 550 par), występuje na niewielkim obszarze w dolinie górnej Wisły, sporadycznie gniazduje w Parku Narodowym Ujście Warty, na Zbiorniku Jeziorsko i w dolinie Nidy. Gniazduje w koloniach, czasem w towarzystwie innych czapli.
Nasze krajowe ślepowrony zimują w w Sahelu w środkowej Afryce, by tam dotrzeć, muszą pokonać ponad 4000 kilometrów. Wędrówka zajmuje im około dwa miesiące. „Badania pokazały, że ślepowrony podczas wędrówki na zimowiska lecą tylko w nocy, z prędkością około 50 km/h. Za dnia, w przerwach między nocnymi lotami, ślepowrony odpoczywały. Podczas jednej nocy ptaki pokonywały bez odpoczynku do kilkuset kilometrów” (dr Mateusz Ledwoń z Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN w Krakowie).
Polska nazwa wywodzi się od nocnego trybu życia. Ślepowrona uznawano za ślepego, bo za dnia ukrywał się w zaroślach, a jego głos przypomina krakanie wrony. Jest symbolem Ziemi Oświęcimskiej, gdzie gniazduje.
