Dzięcioł duży (Dendrocopos major) to nasz najbardziej pospolity dzięcioł. Ma czarno-białe upierzenie z czerwonym obszarem na podogoniu. Na potylicy znajduje się również czerwona plama, ale tylko u samców. Czerwona czapeczka pojawia się także u młodych osobników. Język tego dzięcioła ma haczykowate zakończenie i wysuwa się na 4 cm za koniec dzioba.
Ptak ten występuje na dużej części Europy, w Azji oraz na niewielkim obszarze w północnej części Afryki. W Polsce dzięcioł ten jest szeroko rozpowszechniony i spotkać go można na terenie całego kraju. Preferuje najróżniejsze zadrzewienia, najczęściej lasy, ale także parki. Prowadzi osiadły tryb życia. Jest aktywny za dnia. Podczas lotu słychać odgłos trzepotania skrzydłami.
Zjada owady i ich larwy. Owadów poszukuje w drzewie, kując otwory nawet na głębokość 10 cm. Dietę mięsną uzupełnia owocami i nasionami drzew iglastych. Zimą odwiedza karmniki. Latem zjada także jaja i pisklęta wróblowatych. Dzięcioł ten spija też soki drzew po wcześniejszym wykonaniu otworów lub całych obrączek w pniu.
Dzięcioł duży znosi szyszki do tak zwanej kuźni. Umieszcza szyszkę w szczelinie pnia i wydłubuje dziobem nasiona. Po pewnym czasie zmienia szyszkę na nową. Obecność stosu szyszek pod drzewem zdradza obecność tego ptaka w pobliżu.
Największym zagrożeniem dla dzięcioła dużego jest eliminacja ze środowiska starych i naturalnych ekosystemów leśnych, starodrzewia.