Szpak (Sturnus vulgaris) to pospolity w Polsce ptak o czarnym metalizującym zielenią i fioletem ubarwieniem pierza. Pióra są nakrapiane białymi plamkami, których u samic jest więcej. Dziób ma żółty kolor, przy nasadzie przechodzący w kolor niebieski. Osobniki obu płci są tej samej wielkości.
Jest licznym gatunkiem lęgowym i przelotnym w naszym kraju. Obecny w lasach ze starodrzewiem, parkach, ogrodach, często w sąsiedztwie zabudowań ludzkich. Pierwotnym jego środowiskiem były liściaste lasy lub lasy mieszane.
Jest to ptak bardzo ruchliwy. Gromadzi się w ogromne, liczące do kilku tysięcy osobników stada. Jest ptakiem wędrownym. Przylatuje do Polski w marcu, a nawet w lutym, odlatuje od sierpnia do początku listopada. Zimuje w okolicach Morza Śródziemnego, także na zachodzie Polski.
Nie stroni od siedlisk ludzkich. Ze względu na niszczenie szkodników i łatwość rozmnażania, szpak ma duże znaczenie w biologicznej ochronie lasów, pól, sadów i ogrodów. W sadach czereśniowych szpaki czynią szkody, jednak są to ptaki z innej okolicy.
Szpak świetnie naśladuje głosy wielu ptaków, plusku wody, a w niewoli potrafi gwizdać dłuższe melodie i wymawiać pojedyncze słowa. Niegdyś z tego powodu szpaki były trzymane w domach w klatkach.
Szpaki tworzą największe stada w Europie. Stado może liczyć nawet 100 000 osobników.
