Sokół wędrowny (Falco peregrinus) to drapieżny ptak z charakterystycznym krótkim, zakrzywionym mocno w dół dziobem. Samica jest znacznie większa od samca, ale nie różni się od niego upierzeniem. Głowa, szyja, wąs, wierzch ciała są ciemne. Spód jasny z podłużnymi plamami.
Sokół wędrowny poluje na średniej wielkości ptaki, gołębie, szpaki, drozdy, krukowate, mewy i brodzące. Sama jego obecność w okolicy budzi wśród ptaków panikę. Jest wytrawnym lotnikiem, nurkuje ze złożonymi skrzydłami pionowo w dół przez kilkaset metrów osiągając prędkość nawet do 300 km/godz i spada na ofiarę z góry. Zdobycz chwyta wyłącznie w powietrzu.
Sokoły wędrowne są kosmopolityczne. Zamieszkują lasy, góry, duże miasta. Dorosłe osobniki zwykle są osiadłe, młode i osobniki z północy są wędrowne. Jeszcze do niedawna występowały w naszym kraju licznie, w latach 60-tych wyginęły na skutek zatrucia środowiska i od lat trwają wysiłki na rzecz odbudowy jego populacji w ramach Programu Restytucji Sokoła Wędrownego. Obecnie polska populacja liczy zaledwie kilkanaście par lęgowych, jedno z gniazd znajduje się na Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Dzięki kamerom umieszczonym w miejscach lęgowych można śledzić na żywo losy kilku sokolich rodzin. Więcej informacji – na stronie: PEREGRINUS.PL.
Nam udało się wypatrzeć i przez sekundę podziwiać młodego sokoła wędrownego na Ponidziu, w lipcu 2019.