Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) to piękny ptak wielkości gęsi, prawie cały czarny. W szacie godowej ma zielonkawy z metalicznym połyskiem grzbiet. Na głowie i szyi ma pojedyncze, drobne, białe piórka. Boki głowy i podbródek są białe. Pióra z tyłu głowy tworzą niewielki czub. Na nogach znajdują się płetwy. Ma haczykowato zakończony dziób, który ułatwia polowanie na ryby. Samiec i samica są tej samej wielkości.
Występuje w Europie, Azji, Afryce, wschodniej części Ameryki Północnej. W Polsce głównie na Północy kraju, na wybrzeżu i Mazurach.
Wydaje odgłosy wyłącznie w koloniach lęgowych. Pływa głęboko zanurzony w wodzie. Na powierzchni wody widać tylko szczyt grzbietu, szyję i głowę. W locie uderzenia skrzydeł są szybkie i energiczne. Nurkuje głęboko i długo na głębokość 20-30 metrów. Przed nurkowaniem zanurza głowę pod wodę w poszukiwaniu zdobyczy.
Kormorany odlatują na zimowiska. W końcu sierpnia gromadzą się nad wybrzeżem morza i późną jesienią wędrują wzdłuż morza nad Morze Śródziemne.W stadzie kormorany tworzą klucze i linie. Jeszcze 20 lat temu kormorany były rzadkie wskutek tępienia przez rybaków. Dzisiaj populacja europejska jest bardzo duża i zaczyna się mówić o kormoranach jak o szkodnikach.
Pióra kormoranów nie są wodoodporne. Po nurkowaniu kormorany nasiąknięte wodą pióra muszą suszyć. Siadają wtedy na nadbrzeżnych drzewach, rozpościerają skrzydła i suszą je na słońcu. Potrafią tak siedzieć godzinami.
